Αρχείον Ιωάννου Καποδίστρια, τ. Ι΄

δεν διαθέτει οτιδήποτε, εκτός από το ντουφέκι και τα πιστόλια τον. Αρνούμενη το ψωμί και τον πενιχρό μισθό που τους δίνει, η Κυβέρνηση θα μπορούσε να τους τιμωρήσει, εάν με τα όπλα στα χέρια προμηθεύονταν άλλα μέσα για να συντηρηθούν;»42. Προτίθεται, βέβαια, να διαλύσει το σώμα των ατάκτων, όταν, όμως, η Κυβέρνηση θα είναι σε θέση να παραχωρήσει στους στρατιώτες αυτούς μερικά μέτρα γης και λίγα χρήματα, ώστε «διαθέτοντας οι ίδιοι μια περιουσία, να σεβαστούν εκείνην των άλλων»ia.

Συνοψίζοντας, διαπιστώνουμε ότι, όπως φανερώνει η συγκέντρωση πολλαπλών μαρτυριών, ολόκληρη η πολιτική συμπεριφορά του Καποδίστρια καθορίζεται από τις πεποιθήσεις του για την ατομική ιδιοκτησία, όπως διατυπώνονται στη «Notice», που απευθύνει στον πρίγκηπα Μιχαήλ Σούτσο, το Νοέμβριο του 1830. Τα μέτρα που λαμβάνει δεν αποτελούν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, μεμονωμένες ή συμπτωματικές απαντήσεις στα ζητήματα πρακτικής φύσης που προβάλλουν καθημερινά, αλλά υπάγονται στο σχήμα που έχει συλλάβει ο ίδιος. Έτσι, οι επί μέρους ενέργειές του για την προώθηση συγκεκριμένων κλάδων ανταποκρίνονται σε μια γενικότερη προβληματική, που αποσκοπεί στο να διατηρηθεί η υπάρχουσα ιδιοκτησία. Παράλληλα, αποβλέπει στο να τεθούν οι βάσεις για να είναι εφικτή η διατήρηση και η περαιτέρω ανάπτυξη της κινητής ή της έγγειας ιδιοκτησίας που θα αποκτήσει ο λαός, όχι μόνο από την προσωπική εργασία του, αλλά και με συγκεκριμένες παροχές κοινωνικού περιεχομένου, οι οποίες προγραμματίζονται για το άμεσο μέλλον. Υλοποιώντας σταδιακά τις αντιλήψεις του για τη θεμελίωση μιας ελεύθερης οικονομίας, ο Καποδίστριας δίνει έμφαση στην προτεραιότητα απασχόλησης ολόκληρου του ελληνικού πληθυσμού, θέτει τις βάσεις για την παιδεία σε όλους τους τομείς και δίνει ιδιαίτερο βάρος στην αγροτεχνική εκπαίδευση. Η ενημέρωση του πληθυσμού για τα επιτεύγματα της τεχνικής και η εισαγωγή νέων καλλιεργειών αποβλέπουν επίσης στη σταδιακή ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής. Με τα μέτρα αυτά ο Καποδίστριας ελπίζει ότι θα διευκολύνει να ξεπεραστούν τα ποικίλα προβλήματα που έχει σωρεύσει στον τόπο η τουρκική κατάκτηση και ότι οι Έλληνες θα κατορθώσουν να πραγματοποιήσουν το άλμα, το οποίο θα τους φέρει κοντά στο επίπεδο ανάπτυξης των άλλων κρατών. Ταυτόχρονα, θα καταστήσει το Έθνος ικανό να αποκτήσει, μετά την πολιτική του αυθυπαρξία, οικονομική αυτάρκεια, πράγμα που αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία ευνομούμενου κράτους. Γιατί αυτό ακριβώς επιδιώκει όταν καταβάλλει συστηματικές προσπάθειες για να

42. «...pas un d’entre eux ne possède quoi que ce soit, si ce n’est son fusil et ses pistolets. En leur refusant le pain et la petite paie qu’ils reçoivent, le gouvernement pourrait - il les punir, si les armes à la main ils se procuraient d’autres moyens de subsistance?», ό.π., σ. 11.

43. «Au moment où il pourra accorder à ces soldats quelques arpents de terre et quelques piastres pour les défricher, il les licenciera; et ayant eux-mêmes une propriété, ils respecteront celle d’autrui», ό.π., σ. 11.

δημιουργηθούν στην Ελλάδα οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να υπάρξει γηγενής πληθυσμός, άμεσα δεμένος με τη γη. Προγραμματίζει, να εκτελεστούν δημόσια έργα που δεν εντοπίζονται στη στενή περιφέρεια της πρωτεύουσας. Υπολογίζει να σχεδιαστούν και να ανοιχτούν δρόμοι ή να εκτελεστούν κοινωφελή έργα που θα εξυπηρετήσουν ολόκληρη τη χώρα. Παρέχει κίνητρα για τη δημιουργία νέων οικισμών ή την ανασύσταση άλλων που ερημώθηκαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, με παράλληλα νομοθετήματα που αποτρέπουν τη συγκέντρωση του πληθυσμού στα υπάρχοντα αστικά κέντρα. Και τα μέτρα αυτά αποσκοπούν, όπως είναι φανερό, στην ισομερή ανάπτυξη όλων των περιοχών και στη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών, ώστε ο αγροτικός πληθυσμός να μην εγκαταλείψει το χώρο όπου βρίσκονται τα ιδιαίτερα συμφέροντά του. Η οργάνωση της κοινωνίας, λοιπόν, πάνω στις βάσεις που οραματίζεται ο Καποδίστριας το 1830, θεωρώντας συνολικά τα προβλήματα του ελληνισμού κατά την κρίσιμη στιγμή της αναγνώρισης του Ελληνικού κράτους, θα έλυνε αυτόματα και θέματα ουσιαστικής σημασίας, όπως τη διατήρηση της τάξης στο εσωτερικό της χώρας, τη δυνατότητα απόκρουσης οποιασδήποτε εξωτερικής επιβουλής, την οικιστική αποκέντρωση, αλλά και την πολιτική αυτονομία και τη σταδιακή απαγκίστρωση από τον ξένο παράγοντα. Κατ’ επέκταση, η υλοποίηση του σχεδίου του Καποδίστρια για την άνοδο του ελληνικού λαού από το επίπεδο του άπορου όχλου στο επίπεδο του πολίτη - ιδιοκτήτη, θα σήμαινε την ύπαρξη ενός σταθερού πληθυσμού, άμεσα δεμένου με τη γη, και θα μετέβαλε ριζικά την οικονομική φυσιογνωμία του ελληνικού χώρου, αλλά και τις κοινωνικές δομές του.

Για να πραγματοποιηθούν, λοιπόν, οι επιδιώξεις του Καποδίστρια και, κυρίως, για να διατηρηθεί η τάξη των πραγμάτων που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι απαραίτητο να επισπευσθούν οι αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων για τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας. Έτσι, ο Καποδίστριας, με τις διπλωματικές ικανότητες που τον διακρίνουν, είναι υποχρεωμένος να ασκεί κριτική πάνω στις προτάσεις που συζητά η διάσκεψη του Λονδίνου ή και τις αποφάσεις που έχουν ήδη ληφθεί, ενώ, ταυτόχρονα, προτείνει και λύσεις. Όπως δείχνουν τα επιχειρήματα που προβάλλει, εάν οι απόψεις του υιοθετηθούν στη συνέχιση των διαπραγματεύσεων, που επιβάλλει η αναζήτηση νέου ηγεμόνα για τον ελληνικό θρόνο, μπορούν να συμβάλλουν στο να επιτευχθεί συμβιβασμός των αλληλοσυγκρουομένων συμφερόντων και οριστικός διακανονισμός του Ελληνικού ζητήματος. Έτσι, στις αρχές του 1831, και συγκεκριμένα στις 8 Φεβρουαρίου, ο Κυβερνήτης καταπιάνεται με το σημαντικό πρόβλημα του καθορισμού των συνόρων, κάτω από την πίεση της προοπτικής να εφαρμοστούν άμεσα οι όροι του πρωτοκόλλου της 3 Φεβρουαρίου 1830 σχετικά με την οροθέτηση, ή κάποια παραλλαγή τους και αναπτύσσει τις απόψεις του44.

44. Βλ. την επιστολή του Καποδίστρια προς Σούτσο, από 8 Φεβρουαρίου 1831, αρ. 37, σ. 119-121.

Τα επιχειρήματα που προβάλλει είναι λογικά και οι ισχυρισμοί του, ότι δηλαδή τα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων δεν είναι δυνατό να εφαρμοστούν όπως έχουν θεσπιστεί, αλλά ούτε και σύμφωνα με το σχέδιο αναθεώρησής τους, χωρίς το κόστος ευρύτερων αναστατώσεων στην περιοχή, μεταφέρονται στους αρμόδιους από τον πρίγκηπα Σούτσο. Δεν πείθουν, βέβαια, τους Συμμάχους να υιοθετήσουν τις ελληνικές θέσεις, τους κλονίζουν, όμως, αρκετά και συντελούν στο να αναβληθεί σιωπηρά, από την πλευρά της Γαλλίας και της Ρωσίας, το έργο της οροθέτησης. Η αναβολή αυτή έχει, όπως είναι γνωστό, για αποτέλεσμα να αντιμετωπιστούν τελικά ευνοϊκότερα τα ελληνικά αιτήματα με τις μεταγενέστερες πράξεις των Μεγάλων Συμμάχων.

Αν, ωστόσο, ο Καποδίστριας στο θέμα των συνόρων κατορθώνει να αποσοβήσει τον άμεσο κίνδυνο της πρόληψης ταραχών, που αναμφίβολα θα ξεσπούσαν με την εκκένωση των παραχωρουμένων στην Τουρκία εδαφών, όπως επανειλημμένα τονίζει στις επιστολές του, στα άλλα ζητήματα που διαπραγματεύεται δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα. Κι αυτό συμβαίνει επειδή, παρά τις συνεχώς αυξανόμενες αντιπολιτευτικές ενέργειες των αντιπάλων του, ο Κυβερνήτης κατορθώνει να κρατά τη χώρα κάτω από τον έλεγχό του και δεν προκαλεί ανησυχίες στις Μεγάλες Δυνάμεις για ανατροπή της ισχύουσας κατάστασης. Έτσι, η διάσκεψη του Λονδίνου καθυστερεί τις αποφάσεις της για το Ελληνικό ζήτημα. Ήδη, όμως, από τα τέλη του 1830, η υπομονή του Καποδίστρια αρχίζει να εξαντλείται. Η προσωπική διάθεσή του αλλάζει και η απαισιοδοξία που τον κατέχει γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή στις επιστολές του. Αναφέρεται πιο συχνά στο «καθήκον» που έχει ταχθεί να εκτελέσει, και, αρκετές φορές, εκφράζει διαμαρτυρίες για την κακή κατάσταση της υγείας του, για την κόπωση που αισθάνεται, για το πλήθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει καθημερινά. Ταυτόχρονα, το κλίμα της αναμονής που επικρατεί στην Ελλάδα και η επιτεινόμενη καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων από τις Εγγυήτριες Δυνάμεις ευνοούν την αύξηση της δραστηριότητας των αντιπάλων του. Ο Καποδίστριας, που είναι απογοητευμένος επειδή τα διαβήματα της ελληνικής πλευράς δεν φέρνουν αποτελέσματα, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των αρμοδίων, διαπιστώνει ότι η αναποφασιστικότητα που δείχνουν οι Μεγάλες Δυνάμεις, ακόμη και στο να διαδηλώσουν προσωρινά την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του, ώσπου να επιλύσουν οριστικά το Ελληνικό ζήτημα, στρέφεται εναντίον του με άμεσο τρόπο. Η ανοχή των ξένων διπλωματικών και στρατιωτικών ή και η συμπαράσταση που δείχνουν μερικοί από αυτούς στους κύκλους που αντιπολιτεύονται τον Κυβερνήτη, ενθαρρύνουν τους εχθρούς του τελευταίου, οι οποίοι επιδιώκουν την αποπομπή του όχι πλέον με φήμες ή με την έκδοση εντύπων και την αρθρογραφία, αλλά, από τις αρχές του 1831, με αποφασιστικότερους τρόπους. Τα στασιαστικά κινήματα πολλαπλασιάζονται συνεχώς και, παρόλο που κατευθύνονται από μια μικρή μειοψηφία, ανησυχούν τον Καποδίστρια. Ο Κυβερνήτης φο-

βάται ιδιαίτερα τον κίνδυνο πολέμου, αρχικά γενικού45 και αργότερα εμφύλιου. Μια τέτοια πιθανότητα θα είχε για συνέπεια την ανατροπή της κατάστασης των πραγμάτων, που ο ίδιος κλήθηκε να υπηρετήσει. Μια εμφύλια σύρραξη, άλλωστε, θα σήμαινε την άμεση υπαγωγή του Ελληνικού κράτους στον Τουρκικό ζυγό, γιατί θα αποδείκνυε στις Μεγάλες Δυνάμεις ότι ο ελληνικός λαός δεν διαθέτει την ωριμότητα που θα του επιτρέψει να διατηρήσει την ανεξαρτησία του.

Οι επιστολές, λοιπόν, που γράφει ο Καποδίστριας κατά τους τελευταίους μήνες της ζωής του σφραγίζονται από την προσπάθειά του να πείσει τις Εγγυήτριες Δυνάμεις για την απόλυτη αναγκαιότητα της άμεσης διευθέτησης του Ελληνικού ζητήματος και της ανακοίνωσης των οριστικών μέτρων, με τα οποία, όπως πιστεύει, θα τεθεί τέρμα στις προσπάθειες της αντιπολίτευσης να ανατρέψει την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά από ένοπλους αγώνες και παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις. Και, πραγματικά, οι προσπάθειες του Κυβερνήτη τελεσφόρησαν με την υπογραφή του πρωτοκόλλου της 26 Σεπτεμβρίου 1831, με το οποίο οι Εγγυήτριες Χώρες αναγνώριζαν επίσημα την αδυναμία εφαρμογής των μέτρων για την οροθεσία που πρόβλεπε το πρωτόκολλο της 3 Φεβρουαρίου 1830. Πρόκειται για την πρώτη ευνοϊκή για την Ελλάδα απόφαση των Δυνάμεων, μετά από την ανάληψη της εξουσίας, στα δύο από τα τρία κράτη, κυβερνήσεων με σχετικά φιλελεύθερες ιδέες. Όμως, ο Καποδίστριας δεν πρόφθασε να πληροφορηθεί το αισιόδοξο αυτό αποτέλεσμα, αφού η είδηση για την υπογραφή του πρωτοκόλλου πρέπει να έγινε γνωστή στην Ελλάδα μετά τις 9 Οκτωβρίου του 1831, ημέρα κατά την οποία δολοφονήθηκε.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΥ - ΒΑΡΦΗ

45. Βλ. την επιστολή του Καποδίστρια προς Σούτσο, από 21 Μαρτίου 1831, αρ. 42, σ. 143 και εκείνην από 5 Σεπτεμβρίου 1831, αρ. 59, σ. 197.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

C. W. Crawley, John Capodistrias: some unpublished documents. Thessaloniki, Institute for Balkan Studies, 1970. (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, 114).

Douglas Dakin, British and American Philhellenes during the War of Greek Independence, 1821-1833. Thessaloniki, 1955. (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, 8).

Douglas Dakin, The Greek Struggle for Independence 1821-1833. London, B. T. Batsford, 1973.

Δάφνη στον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Διακόσια χρόνια από τη γέννησή του. [Αθήνα, 1978]. (Τετράδια «Ευθύνης», 5).

Γρηγόριος Δαφνής, Ιωάννης Α. Καποδίστριας. Η γένεση του Ελληνικού Κράτους. [Αθήνα], Ίκαρος, [1976].

David C. Fleming, John Capodistrias and the Conference of London (1828-1831). Thessaloniki, Institute for Balkan Studies, 1970. (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, 124).

Αλέξανδρος I. Δεσποτόπουλος, Ο Κυβερνήτης Καποδίστριας και η απελευθέρωσις της Ελλάδος. Αθήναι, 1954.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας και η συγκρότηση του Ελληνικού Κράτους. Θεσσαλονίκη, 1983 (Δημοσιεύματα ιστορίας πολιτικού βίου και πολιτικών θεσμών).

Λούκος, Χρήστος Κ. και Βαρθολομαίου Βγένα Α., Ευρετήριο των Επιστολών του Ιω. Καποδίστρια. Αθήνα, 1977 (Ανάτυπο από τον έκτο τόμο του περιοδικού «Μνήμων»).

ΕΚΔΟΤΙΚΑ

—Οι επιστολές που αναδημοσιεύονται από την Correspondance δεν μεταφράζονται, αλλά παρέχεται το κεντρικό νόημά τους.

—Οι επιστολές που ήταν ανέκδοτες συνοδεύονται από μετάφραση, σύμφωνα με τις αρχές που ακολουθεί το «Αρχείον Ιωάννου Καποδίστρια».

—Τα πλάγια στοιχεία (σε υπογραφές, σημειώματα, υστερόγραφα και επιστολή αρ. 54) δηλώνουν αυτόγραφο του Καποδίστρια.

—Τα πλάγια στοιχεία στην αρχή η στο κείμενο της επιστολής δηλώνουν υπογράμμιση.

—Η γραφή και η στίξη έμειναν απόλυτα σεβαστές.

—Εκδοτικά σημεία:

( ) ανάπτυξη συντομογραφιών

[ ] προσθήκη

< > οβελισμός

—Βραχυγραφίες:

Αρχείο Καποδίστρια: πρόχειρο επιστολής, σώζεται στο Καποδιστριακό Αρχείο (Κέρκυρα).

Correspondance: É.-A. Βétant, Correspondance du comte J. Capodistrias, Président de la Grèce. Genève, Abraham Cherbuliez et Ce, 1839. Τόμοι III και IV.

Θεοτόκης, Αλληλογραφία: Σπυρίδων Μ. Θεοτόκης, Αλληλογραφία I. Α. Καποδίστρια - I. Γ. Εϋνάρδου 1826-1831. Τεύχος Β'. [Αθήναι], I. Ν. Σιδέρης, 1930. (Ιστορική και Λαογραφική Βιβλιοθήκη, 5α).